نرم نزدیک: 17.

17.

مرد به سفر رفته است، مردی که خیلی چیزها را توی دلش می‌ریخت.

پی نوشت: باز شهر دوازده میلیون و هفتصد و نود و شش هزار و پانصد و چهل و سه نفری تهران خالی‌ست
بس که در سفری...

.

۲ نظر:

月光۹ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۲۳:۱۳
گمونم می فهمم این شهر خالی که گفتی چطور جاییه و چه حسی داره :( ... امیدوارم سفر کسی که شهر ات بی اون سوت و کوره بدون برگشت نباشه، زود برگرده کنارت
پاسخحذف
پاسخ‌ها
مجتبی۲۰ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۲۳:۴۶
توی شهری كه تو نيستی
پاسخحذف
پاسخ‌ها

افزودن نظر

نزدیکتـــــــــــــــر بیـا

شجاعت پیدا کردن مگر چقدر سخت است؟
شجاعت پیدا کردن مگر چقدر عجیب و غریب است؟
چرا دیگر هیچ کس شجاعت ندارد؟
چرا دیگر هیچ کس فکر نمی‌کند که باید تکانی به خودش بدهد
و یک شجاعت تکان خورده پیدا کند؟
چرا هیچ کس شجاعت ندارد تا در چشم‌های من طولانی طولانی زل بزند؟
چرا هیچ کس شجاعت ندارد آن طور که فکر می‌کند
و آن طور که قلبش فکر می‌کند زندگی کند
چرا هیچ کس نمی‌فهمد که من نصفه مانده‌ام
که من از همه‌ی چیزها نصفه مانده‌ام
که من از همه‌ی آدم ها نصفه مانده‌ام

چرا من دنبال کسی هستم که نصفه نباشد؟
چرا من دنبال آدم شجاعی هستم؟
چرا من دنبال آدم شجاعی هستم که هم جرات داشته باشد
در چشم‌های من زل بزند
و هم جرات داشته باشد یک دل سیر زندگی کند؟