نرم نزدیک: 70.

لحظه‌ای که به یک دختربچه عروسک می‌دهند، بذر یک سوءتفاهم بزرگ در ذهنش کاشته می‌شود: اینکه مسئول همه‌چیز عروسکش است و باید از آن مراقبت کند. این سوءتفاهم به تدریج رشد می‌کند و بعد از سی سال به یک جور حس اعتماد به نفس کاذب تبدیل می‌شود: اینکه من می‌توانم –یا باید بتوانم- مراقبت کنم و عشق بدهم.

نزدیکتـــــــــــــــر بیـا

شجاعت پیدا کردن مگر چقدر سخت است؟
شجاعت پیدا کردن مگر چقدر عجیب و غریب است؟
چرا دیگر هیچ کس شجاعت ندارد؟
چرا دیگر هیچ کس فکر نمی‌کند که باید تکانی به خودش بدهد
و یک شجاعت تکان خورده پیدا کند؟
چرا هیچ کس شجاعت ندارد تا در چشم‌های من طولانی طولانی زل بزند؟
چرا هیچ کس شجاعت ندارد آن طور که فکر می‌کند
و آن طور که قلبش فکر می‌کند زندگی کند
چرا هیچ کس نمی‌فهمد که من نصفه مانده‌ام
که من از همه‌ی چیزها نصفه مانده‌ام
که من از همه‌ی آدم ها نصفه مانده‌ام

چرا من دنبال کسی هستم که نصفه نباشد؟
چرا من دنبال آدم شجاعی هستم؟
چرا من دنبال آدم شجاعی هستم که هم جرات داشته باشد
در چشم‌های من زل بزند
و هم جرات داشته باشد یک دل سیر زندگی کند؟

نرم نزدیک

70.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر